Znajomość analizowanej problematyki na podstawie przeprowadzonych badań i bogatej literatury tematycznej (górskiej) oraz osobistego udziału autorki w wyprawach wysokogórskich wskazuje na duże i coraz bardziej rosnące znaczenie tego rodzaju aktywności fizycznej. Wyprawy wysokogórskie do 1989 r. odbywały się w znaczącej mierze przy wsparciu Polskiego Związku Alpinizmu oraz ówczesnych władz państwowych ze względu na promowanie państwa. Po wspomnianych przemianach ustrojowych na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych sytuacja uległa zmianie. Nastąpiło więc znaczne rozproszenie i zróżnicowanie kierunków wyjazdów wysokogórskich. Nowa polityka państwa umożliwiła podróżowanie bez przeszkód po całym świecie. Dodatkowym atutem współczesnych wypraw jest pozyskiwanie na nie środków finansowych poprzez działalność sponsoringową różnych firm i instytucji. Wyprawy wysokogórskie są obecnie bardzo pożądaną formą „ekstremalnej turystyki”. Udział w nich biorą nie tylko doświadczeni alpiniści, ale również osoby nienależące do środowiska wspinaczkowego, których życiowym marzeniem jest udział w ekspedycji wysokogórskiej. Stanowi to więc istotne zagadnienie społeczne wymagające właściwego rozpoznania i ujęcia naukowego, tym bardziej iż nie powstała dotąd geograficzna publikacja naukowa obejmująca analizę typów wypraw i kierunków, jak również cech społeczno-demograficznych polskich wspinaczy w powiązaniu z ich preferencjami regionalnymi. Przeszkodę w dokonaniu jednolitego opracowania, ujmującego powyższe elementy, stanowił brak jednolitych danych statystycznych o liczbie wypraw oraz hermetyczność środowiska wspinaczkowego. Należy także dodać, że wiele opracowań, które ukazywało się w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych XX w., zawierało błędy w zakresie nazewnictwa, dat zdobycia szczytów przez Polaków, a także ich wysokości. Często też celowo pomijano wiele faktów z dorobku alpinistycznego Polaków, zwłaszcza osób działających w opozycji. Przy zróżnicowanym nazewnictwie geograficznym pasm i szczytów górskich na innych kontynentach, a zwłaszcza azjatyckim, uwzględniono pisownię najczęściej stosowaną w literaturze polskiej. Przyporządkowanie nazw szczytów, pomimo występowania różnego nazewnictwa w zależności od dialektów lub używanych języków krajów, na terenie których one leżą, zostało w pracy ujednolicone.

Niniejsza praca pozwoliła określić w różnych aspektach przestrzennych stopień rozwoju polskiej turystyki wysokogórskiej, która obecnie stanowi ważny i dynamicznie rozwijający się segment polskiej turystyki wyjazdowej. Przynależność autorki do Klubu Wysokogórskiego oraz wyprawy alpinistyczne w najpopularniejsze rejony świata (Mont Blanc, Aconcagua) są gwarantem
rzetelnych badań przeprowadzonych wśród polskich alpinistów. Opracowanie pozwoliło zatem określić kierunki wypraw wysokogórskich przed zmianami ustrojowymi w Polsce oraz po transformacji, tempo zachodzących zmian w polskim alpinizmie, jak również zmienne demograficzne i społeczno-ekonomiczne alpinistów i turystów górskich oraz działalność w zakresie organizacji wyjazdów przez indywidualne osoby.

 (Ze Wstępu)